[TL1] Eridan mym bogiem

-Duerthak! Coś ty uczynił?-z przerażeniem i złością wykrzyknął elf.
Po czym zbliżył się do kahlan i popędził ją słowami
-Biegnij póki nie okrążyły nas ze wszystkich stron, NO BIEGNIJ POWIEDZIAŁEM!-krzyknął bard wyjmując oręż i szykując się do walki.
Chciał osłonić ucieczkę Kahlan a potem sam szybko uciec.

Oszołomiony Duerthak stał śród kłebowiska cieni. Wyszarpną Miecz Prawdy a wówczas jedna ze zmór rozpostarła swe utkane z nicości macki. Przerazony ork wypuścił i miecz i nocny kamień, którego światło pozwalało podwróżnikom dostrzegać mroki ale także przywoływało cienie. Kahan i Thamior stali kilka metrów od stada stworów. Usłyszeli przerażający ochrypły krzyk Duerthaka. Nie widzieli już go.
Eksplodowała ciemność o barwie śmierci.
Thamior poczuł mdłości.
Kłębowisko Cieni było tak gdzie je widział ostatni raz. Ich martwe "twarze" oświetlał blask Nocnego Kamienia. widocznie chciały do niego podejść, ale leżący na ziemi miecz Prawdy wprawiał je w obrzydzenie. Thamior wiedział, że ma niewiele czasu. Jak długo kamień jest poza skórzanym mieszkiem, tak długo są widoczni dla zjaw.

Elf rzucił się biegiem torując sobie drogę swym orężem. Gdy był na odległość skoku od artefaktów rzucił się płasko na ziemię jadąc parę metrów na brzuchu. starał się w całym kłębowisku dostać to artefaktów a później Duerthaka.

Ku własnemu zdumieniu stwierdził, że po Duerthaku nie został ani ślad. Cienie z wyrazem rozkoszy na niewidocznych twarzach zwóciły się ku hamiorowi. Ten leżał w głocie mając tuż obok siebie pusty mieszek, lśniący Nocny Kamień i obnazoną klingę Miecza Prawdy. I bardzo mało czasu.
Z tyłu słyszał krzyki Kahlan :
-HEY! Zmory! Tutaj jestem! Za mną! To mnie chcecie.
Zjawy nie wydawały się zainteresowane.

Tha,ior chwycił kamień i miecz prawdy odrzucając własny oręż.
Zaczął wymachiwać mieczem prawdy w nadziei że odstraszy maszkary.
Zbliżył do siebie klingę i kamień w nadziei że obudzi to w obu przedmiotach jakąś nową moc. I rzucił się do ucieczki.

Zmory widocznie bały się Miecza Prawdy. Torując sobie drogę klingą podbiegł do Kahlan. Dziewczyna krzyczała:
-Schowaj Kamień do mieszka! Już!

Elf wepchnął dziwny kamień na jego miejsce. Czekając na efekt nadal trzymał miecz w wyprężonych rękach. Elf szczerzył zęby tak jak robią to wilki przygotowujące się do ataku.

Światło zniknęło. Zjawy stanęły w miejscach i znów stanowiły tylko zawiesozne gdzieś na przestrzeni materii cienie. Co prawda Thamior nie widział teraz wiele, trudno mu było oszacować gdzie się właściwie znajduje. Wiedział jednak, że musi przejść przez Granice i dostać się do Anglandii i...
... zdałsobie sprawe, ze teraz mimowolnie na jego barki spadl ozadanie odszukania Trzech Szkatuł nim zrobi to Orden III Rahl, tajemniczy imperator, o którym wie tylko tyle, że potężniejszej istoty ziemia ta nie nosiła od zarania dziejów. A jedyna co ma to oreż, którym nie potrafi się posłużyć i kamyk który sprowadza zjawy...
Kahlan osunęła się na ziemie.
-Poszukiwacz... duerthak... - załkała.

Duerthaka nie ma już z nami-powiedział grobowo zimnym tonem elf.
Szukając swego dawnego oręża podszedł do miejsca w którym ostatni raz widział Duerthaka.
-Dobrze użyje twego miecza poszukiwaczu-pomyślał.
-O kahlan też się nie martw, nie pozwolę by stała się jej krzywda.
Elf szybko otarł spływającą po policzku pojedyną łzę. Nie mógł okazać słabości, nie teraz. Podnosząc swoją broń zrobił przy pasie małe zamiany tak by wszystko mieć pod ręką.
Spoczywaj w pokoju-powiedział cicho i ruszył w kierunku Kahlan.

-Nie... - cicho oznajmiła Kahlan. - Nie będzie spoczywać. Wiem czym są te stworzenia. - odetchnęła - To było dawno temu... podczas wojny czarodziejów. To są Cienie. Potomkowie Opiekuna. Duierthak trafił do ich świata. Jego dusza będzie przez wieczność trawiona nieskończoną rozpaczą i beznadzieją. Będzie trwał w nicości wśród poszapranych marzeń i nadziei. A one będą mu towarzyszyć... - przełknęła ślinę.

-Chwilę... skoro jest w świecie cienia to można go wyrwać z powrotem na nasz plan egzystowania...
-Nie możemy tu zostać-Elf starał się udawać opanowanego.
Elf spojrzał jeszcze raz za siebie i popędził Kahlan
-Musimy iść-powiedział grobowo zimnym głosem.
Odgarnął włosy do tyłu i ruszył przed siebie

Kahlan pokęciła głową.
-Wiele wiem o magii, jednak nigdy nie słyszałam o możliwości wyrwania kogoś z dziedziny Opiekuna... choć dawno czarodziejowie znali sposób na walkę z nimi... opowiem ci o tym, ale najpierw stąd wyjdźmy. Chce być już w mojej Anglandii. Surowej, zabójczej Anglandii...
Z czarnego nieba siąpić zaczął deszcz. W kilka minut szlak, skały i ubrania podóżników były zupełnie mokre. Nietrudno był oteraz o poślizgnięcie się...
Krajobraz się nie zmienił. Po prawej stronie znajdowało się głębokie, strome rumowisko, po lewej ostre jak brzywa skały.
Nagle przed wędrowcami wyrusł wielki ciemny kształt, od którego z niezwykłą intensywnością dobiegał irytujący dźwięk drapania spzomani o kamień, jaki twarzyszył podróżnikom od dłuższego czasu. Kahlan i Thamior upewnili się, że to pęknięty w połowe głaz.
Przesmyk.
Adie wspominała, że to miejsce, w którym ściany Granicy zwęrzają się zachodząć niemal na ścieżkę. Że należy przejść przez pęknięcie tworzace jakby korytarz w skale.
-A więc jesteśmy już w połowie... - powiedziała Kahlan wytężając wzrok w ciemności. Jednak nawet wyczulone oczy Thamiora nie mogły przebić się przez zasłonę cienia jaka spowiła przesmyk. Bez dodatkowego źródła światła przjeście będzie wyjątkowo niebezpieczne...

-Pójdę przodem, w razie komplikacji uciekaj i nie zastanawiaj się-Powiedział pewnym nieustraszonym tonem elf.
Jego umiejętności aktorskie pozwalały mu udawać pewnego swoich poczynań choć w głębi bał się okrutnie.
Elf zacisnął zęby, wyprężył pierś i ruszył pewnym krokiem do szczeliny.

Kahlan prychnęła, gdy Thamior potraktował ją jak byle dziewkę, choć spodziewał się, że blefuje tak samo jak on.
-Zamierzasz tam iść na oślep? Co wydaje taki dziwny dźwięk?

-Będe się opierał na słuchu-pewnie uśmiechnął się Thamior.
-Po prostu nie chcę by stała ci się krzywda-powiedział już mniej pewnie.