[TL1] Eridan mym bogiem

***

Trakt był na tyle szeroki, że mogli wędrować ramie przy ramieniu. Ciemne i gęste chmury skrywały niebo, lecz nie padało. Towarzysze tulili się płaszczami. Brązowe sosnowe igły zaścielały ścieżkę. Wśród wielkich drzew nie było zbyt wiele haszczy, wędrowcy więc mogli ogarnąć wzrokiem sporą przestrzeń. Rosło tam za to dużo paproci,a tu i ówdzie leżały, jakby śpiąc, obumarłe drzewa. Wiewiórki szczebiotały do wędrowców, a ptaki śpiewały w gałęziach.

c.d.n. -> brak czasu :/

Duerthak rozkoszował się cucącym zapachem mchu. Bacznie spoglądał na powalone pniaki i pierwszy raz od wielu godzin, naprawdę się rozluźnił.. Pierwszy raz od wielu dni może oddać się wędrówce.

Wędrowcy szli nadal. Trakt prowadził prosto w stronę Granicy i już po jakimś czasie widać było na horyzoncie szare ciężkie chmury. Kahlan i Duerthak spodziewali się zobaczyć zieloną poświatę byli jednak zbyt daleko od Granicy. I to dawało dziwne uczucie pewności.
Do czasu.
Dotarli do strumyczka, który przecinał rzekę. Kahlan zamorzyła w nim kawałek płótna i otarła twarz. Nagle podniosła twarz i spojrzała w las po drugiej stronie. Zamarła. Przełknęła głośno ślinę, nie śmiąc się poruszyć...

Elf wolno szedł czekajac na Kahlan
-Kahlan nie zostawaj z tyłu-powiedział opiekuńczo elf.
Wypowiadając te słowa spojrzał w kierunku dziewczyny.

Dziewczyna syknęła dając znak towarzyszom by byli cicho. Wstała powoli cały czas wpatrując się w to coś.
Thamior i Duerthak spojrzeli w miejsce, które tak bardzo przykuło uwagę dziewczyny.
Zamarli.
Coś było po drugiej stronie rzeki, nie daleko traktu. Stało między drzewami. Nie istota, nie człowiek, lecz coś tej wielkości. Wyglądało jak zawieszony w powietrzu cień. trwało w bezruchu. "Wpatrywało" się w towarzyszy bez najmniejszego drgnięcia, nawet nie mając oczu. Po prostu trwało. Jak strażnik przejścia. Być może to tylko gra światła i cienia. Być może...

Duerthak odruchowo chwycił rekojeść miecza i począł szeptać słowa modlitwy mającej uchronić przed wszystkim co nie-żywe i nie-naturalne. Jednak coś mówiło mu że stwór nie ruszy do ataku... Bynajmniej do czasu gdy podróżnicy pozostaną pod rugiej stronie strumienia...

Thamior zebrał w sobie wszelkie pokłady odwagi. Złapał za oręż zamknął oczy i skupiał się by bez przeszkód rzucić czar. Czekał na rozwój wydarzeń

Cień trwał. Kahlan syknęła by mężczyźni zachowali cisze, jednak nie zdąrzyła. Duerthak i Thamior gotowi byli na walkę. Odgłosy lasu ucichły, a wiatło słońca zdawało się być pochwałniane przez dziwny byt po drugiej stronie strumyka... A on w bezruchu trwał nadal. I to napawało najiększym lękiem. Bo mimo iż tchnął aurą grozy, nie zareagował w żaden sposób...

Duerthak nie wytrzymał postępującej presji:
-Kimże jesteś, że śmiesz stawać Poszukiwaczowi Prawdy na drodze!! - ork spróbował starego chwytu - wykorzystał swój nowo zdobyty prestiż - być może nieco szerzej znany w cienistych kręgach...

Elf głośno przełknął ślinę słuchając orka i pomyślał
-Mogiła, Jestem zbyt młody i piękny żeby umierać-rozpaczał w myślach.

Cień nie spełnij największego pragnienia Duerthaka. Nie rzucił się z wrzaskiem na niego. Trwał nadal. To było irytujące, a już na pewno przestawało trzymać w niepewności...

Ork wymówił ohydne przekleństwo po czym ruszył przez brnący strumień, szepcząc słowa psalmu... Trzymał ostrze wysoko przygotowane, do zadania smiercionośnego ciosu - ktoś wreszcie musiał się zając stojącą zjawą...

Cień trwał nadal, także Duerthak wierzył powoli, że to tylko jakaś iluzja...
Gdyby nie oczy.
Cień miał oczy. Duerthak nie dostrzegł tego. W jednej chwili w jego umyśle zaroiło się wyobrażenie śmiejących się oczu, jakby w grymasie ekstazy i uniesienia. Nie był w stanie rozpoznać koloru tych oczu... Potrząsnął głową odpędzając urojenia i skupiając się na rzeczywistości...
Cień trwał, jak poprzednio.

Thamior i Kahlan obserwowali Poszukiwacza Prawdy. Zdawało się, że znika powoli w szarej mgle, która spowijała tylko jego sylwetkę, drzewa nawet za nim były wyraźne. Gdy ork potrząsnął głową wrażenie mgły ustąpiło.

W dalszym ciągu Duerthak stał kilkanaście kroków od zjawiska...

Thamior postanowił uzupełnić drugi szereg, i stanął przed Kahlan zagradzając cieniowi drogę do niej.
Duerthaku!-krzyknął.
Po czym zaczął zbierać magiczną energię na rękach szepcząc słowa zaklęcia.
Gdy Energia zaklęcia oszołomienie zebrała się w dłoniach elfa ten skierował ją na cień wyczekując odpowiedniego momentu do uwolnienia jej.

Duerthak przystanął - do jego -pustej mogłoby się zdawać- głowy dotarł genialny pomysł. Poszukiwacz przystanął mężnie prężąc pierś. Potem wydobył z sakwy wykonany z drewana i zdobiony żyłkami najprawdziwszeg osrebra symbol - symbol przestawiający oblicze Eridana:
-NA MOC NAJCZYSTSZEGO Z BÓSTW! Nakazuje ci zjawo! Opuść to miejsce! - kapłan skoncentrował całą swą duchową energię w celu przepędzenia ducha..