[TL1] Eridan mym bogiem

Ork zasepił się. Do niedawne nie spoczywały na nim praktycznie żadne obowiązki, a teraz jest obarczony problemiami jakiegoś wogule mu nieznanego królestwa. Cały mętlik w głowie zaczynał boleśnie się porządkować, powodując migrenowy ucisk, rozsadzający mu czaszkę...
-Chyba walne się troche - po czym kapłan ułożył się na posłaniu starając się przyknąć oczy...

Zedd kiwną głową, poczym poszperal jeszcze w swoim tobołku.
- Spójrz - wyciagnął coś - Mam jabłka. Chcesz? Lepiej zjeść je teraz, bo gdy dojdziemy do Anglandii mogą być dość... hmm... niebezpieczne - wydawało się, że czarownik zahihotał.

Ork nadgryzł jabłko po czym spojrzał na nie z zakłopotaniem:
-Czyżby ich tajną bronią są zatrute jabłka którymi częstują przyjezdnych? - Duerthak usmiechnął się.

-Poniekąd - Stary kiwnął głową - Każdy czerwony owoc z Anglandii to trucizna. więc, gdybyś kogoś tamtejszego takim poczęstował byłoby to równoznaczne z wystawieniem się na śmierć. - Czarownik spojrzał w bok - Nie częstowałeś jak sądze Kahlan jabłkami z mojego sadu...

Ork zmarszczył czoło po czym odrzekł:
-Nie, z pewnością nie...

-Fakt - stwierdził Stary - Inaczej byś nie żył... Tak, Duerthaku, ona była by gotowa zabić cię za podejrzenie, że przeszkadzasz w wykonaniu naszej misji... no może nie teraz gdy jesteś Poszukiwaczem... - Stary dorzycił patyków do ogniska - Ale chyba dam Ci się wreszcie przespać... dobranoc, przyjacielu...

Ork już nieco znużony rozmową ze Starym, od razu walnął się i oczekiwał na przybycie snu.

Sen przyszedł szybko....

***

Cahir wstrzymał konia.
-Tutaj. To odpowiednie miejsce.
Odpowiednim miejscem okazała się bagnista polana wśród uchniętych drzew z chmarami moskitów położona kilkaset kroków od krzaków.
Wszyscy, oprócz Starego, otulili się płaszczami. Czarownik podjadał resztki lunchu i rozglądał się wokół jak na wycieczce krajoznwczej. Kahlan była w podłym nastroju i z niepokojem obserwowała okolice. Cahir wyglądał na spokojnego.
-To tutaj. - powtórzył Strażnik - Granica - dodał wskazując ręką. Duerthak nie zobaczył nic. Nadal byli na tym samym bezkresnym trzęsawisku.
Kahlan przystanęła z tyłu.

Ork wymownie podrapał się po skroni:
-To znaczy że co...? - ork wpatrywał się w bagnisko i nadal nie pojmował.

-Patrz - Strażnik kiwnął doń głową i ruszyli powoli w stronę Granicy. Powoli formowała się wokół nich zielonkawa poświata. Z początku ledwo dostrzegalna, lecz po 20 krokach wyrosła przed wami zielona tafla. Cahir gestem kazał mu zostać i sam ruszył dalej. Wyglądało jakby tafla zielonego światła uginała i formowała się wokół niego. Duerthak widział za nią obumarłe drzewa. Chwilę potem wrócił. Wyglądał jakby z jego twarzy odpłynęło nieco koloru sam też był trochę zdyszany mimo iż nie robił niczego wyczerpującego - tyko chodził.

Ork wpatrywał się w owe pole energii... Nie za bardzo wiedział jak się zachować więc chwiliowo wstrzymał się od podejmowania jakichkolwiek kroków...

Cahir spojrzał na orka.
-Popatrz więc na to - podniósł z ziemi długi kij i wrócił pod Granicę. Chwycił kij w grubszym końcu i włożył drugi w zieloną taflę. Duerthak nie mógł dostrzec co się dzieje po drugiej stronie Granicy, ale Cahir z najwyższym trudem utrzymywał gałąź równo. Po chwili wyciągną kij. Dwukrotnie krótszy. Z niemal trzymetrowego kija zrobił się metrowy patyczek. Strażnik wrócił do orka i pokazał mu pozostałość gałęzi. Jej koniec był mokry od śliny.
-Sercowe psy. - oznajmił.
Stary wydawal się znudzony, a Kahlan bynajmniej to nie rozbawiło. Wyglądała na spętą i zdenerowaną.

Ork nadal oszołomiony "Granicą" raz po raz wpatrywał się to w kij to w Kahlan to w dziwny ~~portal~~.
-Sercowe... Psy?! A cóż to na Eridana jest!

- To przed nimi chroniłem was podczas podróży. - rzekł Cahir odrzucając kij w bok. - Słyszałeś o worgach? Psy zjadają worgi na śniadanie... Bydle poluje sforami, rzuca się na pierś i wyrywa serce, stąd nazwa. Podobno słuch ma tak czuły, że nawet teraz słyszą bicie naszych serc. Lękają się światła i zwykle nie opuszczają Granicy aż do zmroku. Ale Granica znika i będą zmuszone to za jakiś czas zrobić... - Cahir chwycił cię za ramię - Chodż, pokaże ci jak to jest. Idź powoli i ostrożnie... - strażnik powolnym lecz zdecydowanym krokiem ruszył ku Granicy ciągnąc za sobą oczołomionego orka...

Ork posłusznie nie wyrywając siępodążył za Starym.. Jednak ostrze jego miecza wysunęło się na dobre dwa centymetry z pochwy. Kapłan szeptał słowa modlitwy, wzywając odwagę, siłę i niezłomność...