[TL1] Eridan mym bogiem

-Natomiast wśród ludzi zawsze pozostaną jednostki odważne, szerzce nadzieje i wiare w lepsze jutro. Tak właśnie rodzą się rebelie... - dziewczyna uśmiechnąła się.

Ork odwzajemnił uśmiech, po czym nie za bardzo wiedząc o czym rozmawiać z dziewczyną zaczął doszukiwac się nie zbadanych konstelacji gwiezdnych.

Dziewczyna ziewnęła.
-Pójdę spać jednak... Mam zobowiązania do poprowadzenia cię przez Anglandie wiec musze sie wyspać - Kahlan mrugnęła i poszła pod palenisko.
Ork został sam ze swoimi gwiazdozbiorami. Z łatwością rozpoznał Węża, Niedźwiedzia i Muła. Jednak nie mógł dostrzec Smoka. Coś przysłaniało gwiazdy... wężowa chmurka. Wisiała tuż nad głową Duerthaka.

Ork tym razem nie dał za wygraną... Ta chmurka powoli zaczynała go irytować. Kapłan pochwycił pierwszy lepszy kamyk i z całej siły cisnął w przestworza, wyładowując kumulujący sie stres.

-Tym raczej jej nie pokonasz - usłyszał za sobą głos Starego - Ale myśle, że znajde sposób. Myśle też że przyda ci się towarzystwo przyjaciela. Poza tym, przyniosłem ci ser... - powiedziawszy to rzucił papierowe zawiniątko Duerthakowi.

Ork odwinął zawinątko:
-O, ser... eee dzięki. Tego mi było tzreba- ork odrzekł z lekkim poirytowaniem- Ta chmura... Dziwne, ale jeżeli jest to zły omen to dlaczego wciąż nade mną ciąży? To jest ... nie na miejscu. W końcu udało nam sie ujść spod nosa samego Ordena, nie wyobrażam sobie na tę chwilę większego niebezpieczeństwa... - ork pieczałowicie spakował kawałek sera i umieścił w torbie, gdzie pewnie zalegać będzie przez najbliższe miesiące. Duerthak często kierował się zasadą: A nóż się kiedys przyda?

-To chmura znad D'Hary. I nie jest naturalna. On cie dla kogoś śledzi. Tylko dla kogo. I dla czego? - Zedd zapatrzył się w niebo.

Ork wpatrywał się w chmurę jeszcze przez moment po czym powiedział Staremu:
-Idę się przejść, zobacze czy żadne sparagnione orkowej krwi bestie nie zakradaja się nam pod nos... - po czym kapłan udał się na obchód wokoło obozowiska...

-Bądz ostrożny... - Zedd zmarszył brwii - Nie przydasz nam sie martwy...
Wokół obozu panowała niczym nie zmącona cisza. Tylko niebo było jakieś dziwne. Wokół chmurki gromadziły się większe chmury całkowicie ją załaniając. Po kilku mianutach całe niebo przysłaniała szara, puszysta zasłona, tak, że chmurka w kształcie węża zniknęła z pola widzenia.

Ork nie zdziwił się zbytni postępującym zjawiskiem. Tyle nadnaturalnych rzeczy dzieje się w jego otoczeniu, od czasu przybycia Kahlan.. Minęło zaledwie parę dni ale już czuł się przytłoczony.

Duerthak przechadzał się wokół ogniska. Zedd siedział na kłodzie zajadając ser. Kahlan i Strażnik Granicy spali. Konie pasły się opodal.
-Dobra dziewczyna - oznajmił po pewnej chwili Zedd.

Ork chwile pomruczał, ze znudzenie spojrzał na resztę i pogrążyłsię w smętnych rozmyślaniach. Po chwili rzucił pytanie:
-Stąd do Granicy daleko jeszcze?

-Nie wydaje mi się. - mrukną Zedd - Ale nie znam się na tym. Tak ci śpieszno do Granicy? Gdy już tam dojdziemy obawiam się, że będziesz chciał wracać... - Zedd westchnął jak to miał w zwyczaju. Przeniósł wzro na Kahlan - Najbardziej martwię się o nią...

Duerthak spojrzał na nią, po czym przeniósł spojrzenie na Starego:
-...coś z nią nie tak?

-Wszyscy ją lubimy. Ale ona nie jest prostą dziewczyną. Ma swoję obowiązki... - Stary utkwił wzrok w tylko sobiewiadomym punkcie horyzontu.