[D&D] Honor jest po naszej stronie !

Dobrze! nie przerywaj mi gdy zberam myśli.!! Ojciec wrzasnął poddenerwowany po chwili kosternacji ojciec rzekł: -Synu słuchaj bierz wszystko co potzebne i uciekajmy jak najdalej stad jezeli płomienie tu dojda strawia cały obóz czyli las nie bedzie juz dla nas ochroną...

*

Na twarzy króla zabłysnął usmiech no wiec niech Nędzne brudne Pomioty zobaczą kto tu zadzi wiec pracę zaczynasz od jutra...

biore liny, noże, tarcze, jedzenie na kilka dni bukłak z wodą i ogólnie wszystk co może sie przydać po czym czekam na ojca i uciekamy jak najdalej sie da
wściekłość i trwoga we mnie wzbierają jeszcze raz powtarzam obiecuje że dopadne pędraka który spalił ten las będzie umierał długo i boleśnie już ja sie o to zatroszcze

Rycerz wraca padnięty, ale dumny z siebie do obozu. Zasłużył na odpoczynek dlatego też od razu gdy tylko dostałsię od odozu, legnął na prostym łożu. Od środka napawała go duma i zadowolenie, ogrowa horda na długo popamieta ognisty deszcz...

Zabierasz jedne z potzrebniejszych zeczy i udciekacie w strone dziewczego jeszcze niezbadanego lasu drzewa rosną w nieregularnych odległosciach wiec bardzo ciezko przedzierać sie przez las... tym bardziej biegiem.

*

Oranpear wszedł do wielkiej stodoły zwanej SYPIALNIĄ rycerską wala sie na łózko i próbóje zasnąć... W pewnej chwili do "sypialni" wbiegaja zamaskowani ludzie z pochodniami... [około 15]

biegne przez las najszybciej jak potrafie w kierunku gdzie biegnie reszta odwracam sie do ojca biegnącego obok i mówie
-powinniśmy uciekać tak żeby człowieki niewiedziały gdzie jesteśmy zbierzemy siły i zaatakujemy z zaskoczenia, ZNISZCZYMY ich machiny plujące ogniem

Już rozespanym wzrokiem zerkam na intruzów:
-Panowie pogaście łuczywa bo w oczy razi... - poczym młody rycerz przetarł strudzone oczy i próbował dostrzec oblicza typów...

Ojciec biegł nie zwracając na ciebie uwagi biegliscie w ciaz przed siebie las stawał sie gestrzy i coraz ciezej było sie przez niego przedzierac...

*

Dziwni ludzie okrązyli łóżko i zaczeli tańczyć i krzyczeć cos po orkowemu: Ghriishirrs ssahan riearian gruhk ! wymachwiali pochodniami w te i wewte...

biegne mimo że korzenie wystające z gleby bardzo to utrudniają biegne
w miare zagłębiania sie las zdaje sie być coraz mroczniejszy z uroczego lasku na obrzeżach zmieniał sie w posępny bór w którym niewiadomo co siedzi przez gęstwine koron przedostawało sie bardzo niewiele światła a korzenie i drzewa były po wykręcany w dziwny sposób miało sie wrażenie że coś złego czycha za rogiem

Z pewnym przerażeniem wpatruję się w tańcujące postaci, rozglądam sie po innych żołnierzach czy aby to widowisko ich nie zaciekawiło...

biegniesz w pewnym momencie las staje sie ciemny tak jak zawsze z daleka widac jeszcze pomarańczową aurę ale wydaje ci sie ze jestescie bezpieczni... Twój ojciec juz zaczął rozglądać sie za dobrymi drzewami do robienia szałasów...

*

Dziwni goscie ujawniają sie i słychac jęk zawodu: - EEEEEE NIE NABRAŁ SIE ALE RADUJMUY SIE!! poc zym biora ci na ręce i prowadza do sali króla gdze wszystko zastawione jest jadłem którego jeszcze nei widziałes po srodku sali stał król, król był odwrócony od ciebie miał na sobie dziwna szatę pozłacana ? niee była naprawde dziwan swieciła sie jakąs magiczną energią...

zatrzymuje sie, rozglądam to miejsce nie specialnie mi sie podoba ale trudno zostawiam pod jakimś drzewem rzeczy które niosłem podchodze do ojca i pytam
-może powinniśmy zabezpieczyc sie przed ogniem? mam na to pomysł
czekając na odpowiedź patrze w góre drzewa nie są specialnie wysokie ale bardzo powykręcane i grube widać że są bardzo stare to chyba najsatrsza część lasu

Niesiony narękach - chwilowo- zapomniałem o strudzeniu i zmęczeniu z chęcią przyjmowałem wiwaty i nie wypierałem się pochwał. Cóż, każdemu młodemu rycerzowi przyda się żołnierska sława! Jednak gdy tylko wezliśmy do sali królewskiej, znów poczułem promieniujący ból w kościach... Wokoło Ornapeara zawirowały nie widzalne moce, śrenice całkowicie znikły, a bielące się ślepia wyrażały niewoybrażalne cierpienie... Jednak zduszony jęk Ornapeara niesionego przez tłuszcze zaginął w ogólnym hałasie, a gdy rycerz postawiony został ponownie przed królem, ból całkowicie zniknął. Rycerz pochwycił pierwszy kielichy i rzekł:
-Wasza MIłość! Pozwólże mi panie abym mógł wznieść pierwszy toast tej nocy! - Ornapear wyniósł naczynie, obficie rozlewając wino- Za Ojczyznę, za Gilreeb i za miłościwie nam panującego Króla!!

ojciec nie odrywając sie od zajecia rzekł: -Taa ? no to mów jak, ale mysle ze raczej ogien tu nie dojdzie... Stary odwrócił sie do ciebie i czekł ze zniecierpliwieniem na odpowiedz...

*

Po wzniesieniu toastu Król krzyknął: Ludu bal uwazam za otwary!!... Po czym zaklaskał i z dziwnej wnęki wyszło kilkadziesiąt panien, jedna ładniejsza od drugiej każda pchała się do ciebie lecz miedzy nimi z lekka w oddali stała jedna która szczególnie przykłuła twa uwagę patrzała się na ciebie nieustannie...

-lepiej nie sprawdać zasięgu tego czegoś i ognia nie sądzisz ojcze?
-myśle że powinniśmy wyrąbać pas drzew wokól obozu i oczyścić ziemie z liści i mchu tak by nie miało sie co palić z drewna możemy zrobić wieże obserwacyjne i inne przydatne rzeczy a taka bariera powinna zatrzymać ogień

Ornapear- choć niecodziennie strudzony, w chwilę odzyskał energię. Grzecznie rozmawiał z pannami, nie odciągając żadnej od strawy, czasem tylko do pytując, jak sprawują się szlechente materiał zza moża. Cóż często młody rycerz zajeżdzżał do wspaniałego miasta Mendez i widywał szlechetne płutne- z których panny miał na sobie suknie... Jednak kątem oka, nieśmiale zerkał na ową panią która obdarzała go nieustannie swoim płomiennym spojrzeniem..